برگونه‌‌هايم دو بوسه می‌نهی

نرم تر از آه

دو پروانه

روی گونه‌‌هايم

سبك تر از نگاه .

و آهسته بدرود می‌گوئی.

من مي مانم

و

اتاقی كه بوی تو را دارد

بوی تو می‌آيد

و

پشتم تير می‌كشد

و

دانه های عرق

از شانه هايم

می‌چكد

من و بسترم تب می‌كنيم

بازوانم را دور بالش می‌پيچم

و چهره ام را بر آن می‌‌فشارم

بال پروانه ها

روی گونه‌هايم

می‌ماسد

و

از گرمای تنم

بالشم

تر می‌شود

كبوتر می‌‌شود

می‌پرد

و

در بسترم

يك بغل

پر می‌ماند.

يادم نرود

چند پر ميان دفترم بگذارم

شعرهای عاشقانه‌ی فردا را ...

.زیبا کرباسی.