در لابلای حرف‌های بریده‌،

نفس‌های تُند من

باور باران از ناودان میان دو تن را

به‌یادت می‌آورد

رُستن و رسیدن غنچه

بوسه گرفتن‌هایش از حلقه‌های ساقه

آزادیِ زنجیر ثانیه‌ها

در هزارتوی پیچاپیچ استوانه

بکارت،

مُهر یگانه‌گی می‌گذارد

میان من‌و‌تو

صدای نازک آب و بوسه

طعم لغزیدن

نرمیِ همیشه‌گی

چشم‌هایم بسته

اوج پرواز را می‌بینم،

تو هم، منِ درونم را می‌بینی، عریان

رهگذر