مجید زهتاب،

ای آینه‌ی حل شده در آب تن تو

ای چشمه‌ی پیوسته به‌دریا، بدن تو

موج از پی موج آید وطوفان پی طوفان

آن لحظه‌ی مواج به دریا زدن تو

ای کاش‌که گرداب بپوشد بدنت را

یا غیرت موجی بشود پیرهن تو

دریاست که غرق تو شده، یا تو که غرقش؟

دریاست شنا می‌کند این، یا بدن تو؟

دل را همه‌ی عمر به دریا زده بودی

دریاست که دل می‌زند اینک به تن تو