رهگذر

در آغوش‌ات که بودم

چشمان تو پنجره‌ای باز کردند

که ؛؛بودن‌های؛؛ من پر‌از شادی شدند

حتی ؛؛بودن‌ام؛؛ دور از تو

رؤیاهایم بیدار اند هنوز

مثل جریان عطر در دامنه‌ی ایوانی پر ازگل

تر و تازه

لمس هیچ حسی خیس‌تر از لحظه‌ی اوج‌ام نبود

که جیغ‌های‌ام پروانه هارا به پرواز در آورد

‐---

( آرزویم نه تنها دستیابی به تن تو ،

بل‌که در آغوش گرفتن انسانی بود که درون تو می‌زیست )

(از مارسل‌ پروست)