از هر دری سخنی

پیرهن مهتاب عریانیِ من را  آینه‌ی نگاه تو معنا می‌‌کند   لب‌های تو چه سِرّی با غنچه‌های تنم دارند نمی‌دانم همه شکوفه می‌زنند با لب‌خند تو...

بی‌پروا دیوانه‌گی‌ام از برهنه‌گیِ واژه،  در رنگ صدای توست هم‌دلیِ غنچه با گل‌برگ‌هایش در شاخ آرزو شادی را بر لبانم ترانه می‌سازد پیرهن...

قطعه‌ی پرگار بیان‌گر ادراک حسّیِ ماست بطوری که طعم‌ها، بوها، حسّ‌ها شنیده، چشیده و دیده می‌شوند زاویه‌‌های تازه‌ای به آغوش‌بهمیِ ما...

ترسیم یک هم‌آغوشیِ شاد، با تصویری چون “ آرزو زیر ران‌هایم را آعوش‌تر بگیری” آشتیِ هم‌سویان عشق‌بازی با خویشتن خودشان را بازنمائی می‌کند...